سوزن های سوراخ کمری: تکامل، انتخاب و تمرین بالینی

پونکسیون کمری یک روش بالینی بسیار مهم است و انتخاب ابزار مستقیماً بر نتیجه درمانی و راحتی بیمار تأثیر می گذارد. سوزن‌های سوراخ‌کننده کمری عمدتاً به سه نوع طبقه‌بندی می‌شوند: سوزن سنتی Quincke، سوزن نوک مدادی مدرن، و سوزن بی‌حسی ترکیبی تخصصی اسپاینال-اپیدورال، که هر کدام کاربردهای خاصی دارند.

سوزن Quincke دارای طراحی نوک اریب است که باعث می شود به راحتی به سختی ماتر نفوذ کند و حس کارکرد واضحی را ارائه دهد. با این حال، سوراخ کردن برش آن یک منفذ نسبتاً بزرگ در سخت شامه ایجاد می‌کند که مستعد ایجاد نشت مایع مغزی نخاعی و افزایش خطر سردرد پس از سوراخ است.

سوزن نوک مدادی دارای طراحی نوک مخروطی شکل است. با کنار زدن به جای بریدن الیاف سخت شامه، به طور قابل توجهی بروز نشت مایع مغزی نخاعی و سردرد را کاهش می دهد. اگرچه احساس در حین سوراخ کردن کمتر مشخص می شود، اما مزیت ایمنی آن باعث می شود که انتخاب ارجح برای اکثر سوراخ ها باشد.

سوزن ترکیبی بی حسی نخاعی-اپیدورال از طرح سوزن داخلی استفاده می کند: ابتدا از سوزن اپیدورال برای قرار دادن استفاده می شود و سپس سوزن بی حسی نخاعی نازک تری از طریق لومن داخلی آن وارد می شود. این طرح بی حسی نخاعی سریع و قرار دادن کاتتر اپیدورال را به طور همزمان امکان پذیر می کند و آن را برای بیهوشی هایی که نیاز به مدت زمان طولانی یا کنترل دقیق دارد، مناسب می کند.

به طور کلی، سوزن‌های سوراخ‌دار عمدتاً برای جمع‌آوری تشخیصی مایع مغزی نخاعی و تزریق درمانی داروها یا قرار دادن کاتترها استفاده می‌شوند. در انتخاب بالینی، سوزن‌های نوک مدادی اغلب برای سوراخ‌های تشخیصی برای کاهش عوارض انتخاب می‌شوند، در حالی که از مجموعه‌های سوزن اختصاصی برای نیازهای بیهوشی استفاده می‌شود. تکامل سوزن‌های سوراخ‌دار نشان‌دهنده روند عملیات بالینی به سمت رویکردهای کم‌تهاجمی و بیمار محور است و کاربرد گسترده سوزن‌های نوک مدادی جلوه‌ای از این مفهوم است.